و پروانه کاظمی چه متبحرانه از بر شده است این راه و روش زندگی را...
متولد سال هزار و سیصد و چهل و نه ست، از همین پایتخت محصور در کوه... ریاضی محض را در دانشگاه صنعتی شریف خوانده و سالهای زیادی را تدریس می کرده است... چند سالی می شود که ورزش او را از تدریس دور نگه داشته، ورزشی رو که بعد از دانشگاه شروع می کند و ادامه می دهد تا امروزی که شاید شده باشد قشنگترین دغدغه ی روزگارش... البته سالها پیگیر بدمینتون بود. از بازیکن لیگ بودن تا مربی و داوریِ آن... اما به علت برخی مشکلات و جوی که دور از آرامش بود رهایش می کند و به دلِ کوه پناه می برد... می بیند با روحیاتش سازگارست ادامه می دهد... درست از سال 84 که بصورت تفننی و بدون هیچ دانش و آموزشی شروع کرد و بعد از چند سال به عضویت یک باشگاه کوهنوردی درآمد تا اولین صعود برون مرزیش بشود قله " موستاق آتا "ی چین به ارتفاع هفت هزار و پانصد و چهل و شش متر در تابستان 89 .
حالا او با عزم راسخ و گامهای هدفمندش شده است بانویی که در بهار 1390 اولین هشت هزار متری را در " هیمالیای نپال قله ماناسلو به ارتفاع 8163 متر" و در پاییز همان سال قله "آمادابلام را در هیمالیای نپال به ارتفاع 6856 متر" صعود کرده و در نهایت در بهار1391 بام جهان یعنی اورست به ارتفاع 8848 و قله لوتسه (چهارمین قله مرتفع جهان) را به ارتفاع 8516 متر در یک برنامه فتح کرده است .
ایرانیان موفق (SIONA ) : برامون از علاقه و شروع رفاقتتون با کوه بگین !؟
پروانه کاظمی: حدود 10 سال است که با کوه آشنام... چند سال اول تفننی کوه می رفتم ولی همون سال اول دو بار دماوند رو صعود کردم... داشتن سابقه ی ورزشیم و بدنسازِ خودم بودن، باعث شد مشکلی از لحاظ بدنی نداشته باشم ولی دانشم راجع به کوه صفر بود هیچی از آن نمی دانستم !... با ارتفاع مشکلی نداشتن یکی از نکات مثبت من بود، خیلی ها با وجود داشتن قدرت بدنی بالا در ارتفاع مشکل دارند ولی من خوشبختانه اینطور نیستم و به همین دلیل تو هیمالیا راحتم و وقتی که من آمادابلام رو به صورت آلپی صعود کردم هیچ کس باورش نمی شد که به این روش صعود کرده باشم .
ایرانیان موفق (SIONA ) : منظورتون از این دانشی که ازش صحبت می کنین چیست !؟
پروانه کاظمی: کوهنوردی دانش خیلی زیاد و آموزش های خیلی وسیعی دارد !
شما در کوه درگیر همه چیز می شوید ! جدا از سنگ نوردی، یخ نوردی و کار فنی، ملزم هستید در علم تغذیه و روانشناسی و خیلی از مسائل دیگر هم تبحر کافی داشته باشید... درست مثل یک زندگی می ماند... مثل یک بازی نیست که شما بیست دقیقه بروی توی زمین بعد بیای بیرون و اون بازی تمام ! در کوه حدود دو ماه زندگی خواهی کرد ! می بایست تا حدودی پزشکی بدانی و دکتر خودت باشی... اطلاعات و آگاهی توی خیلی از زمینه ها لازم و ضروریه .
ایرانیان موفق (SIONA ) : کدام صعودتون را هیجان انگیزترین آنها می دونید !؟
پروانه کاظمی: شاید اولین صعود دماوندم را !
ولی در واقع همه ی صعودهایم هیجان انگیزه، حتی "دماوند" که بارها و بارها صعود کردم و هیچ وقت برام عادی نشده... هرچند بار دیگه هم که تکرار بشه تفاوتی در حس من نداره...
دلیل هیجانم از اولین دماوندی که صعود کردم این بود که هیچ وقت تصور نمی کردم که یک روز بتونم بالای این کوه برم چون اون موقع اصلا کوه نورد نبودم... یا وقتی اورست رو صعود می کردم خیلی برام مهم بود که به عنوان "یک زن ایرانی مستقل" بتوانم این کار و بکنم و الهام بخش خیلی ها باشم... شکست من ممکن بود اثرات منفی زیادی داشته باشه و انجام دادنش برعکس ! من قله ی آمادابلام رو با دست بخیه شده صعود کردم اونم به صورت آلپی در مدت سه روز ! موفق شدن در اون صعود خوشحالی و هیجان زیادی برام به همراه داشت .
ایرانیان موفق (SIONA ) : اون عامل قدرتمندی که جلوی همه ی موانع و مشکلات شما می ایسته و تبدیل به میل رفتن می شه، چیست !؟
پروانه کاظمی: این عامل در آدم ها متفاوته ! یک عامل می تونه به دنبال شهرت بودن باشه. یکی به خاطر حرفه و درآمدش... یکی هم هست که از همه چیز می زند و با تمام سختی ها هزینه میکند می رود و به دنبال شهرت هم نیست...
من به شخصه به هیچ کدام از این مسائل فکر نکردم... "دوست داشتم"... من عاشق یک کوه می شوم و دلم می خواهد که صعودش کنم و لذت ببرم... من به خاطر اون لذت و خواستنِ دلم انجامش می دهم... فکر می کنم اگه عاشقش نباشی، اینقدر سختی هاش زیاده که مجبورت می کنه یک جایی رهاش کنی !
ایرانیان موفق (SIONA ) : چرا ترجیح تون به "انفرادی" صعود کردنه !؟
پروانه کاظمی: اولین صعود 8000 متری که داشتم به صورت تیمی بود، کنار 11 نفر دیگه... مسائلی در اون صعود پیش اومد که بعد از آن ترجیح دادم به صورت انفرادی صعود کنم... خودم باشم و خودم تا درگیر این مسائل نباشم !
خیلی خوبه که در کنار یک تیم خوب باشم ولی وقتی امکانش نیست ترجیح می دهم به صورت انفرادی صعود کنم و آرامش داشته باشم .
ایرانیان موفق (SIONA ) : تجربه ی رسیدن به "نقطه ی پایان قبل از صعود کامل" رو دارین !؟
پروانه کاظمی: بله... یک جا بود که تصمیم به برگشت گرفتم و واقعا نقطه پایانی من بود... هفت ساعت در آن قله بدون اکسیژن بالا می رفتم، راه تنفسم بسته شده بود و با وجود کپسول، اکسیژنی به بدنم نمی رسید ! و با همون شرایط ادامه می دادم... بدنم در حال یخ زدن بود و من می دونستم که دارم کم کم حواسم را از دست می دم...
خوشبختانه توانستم مدیریت کنم و درست تصمیم بگیرم... متوجه شدم، نقطه ی پایان این سفرم است و باید برگردم... با توجه به شرایطم و بعدها که با چند پزشک صحبت کردم، "برگشت" در ان لحظه بحرانی درست ترین تصمیمی بوده که گرفتم .
ایرانیان موفق (SIONA ) : خیلی دلمون می خواد بدونیم شما چه کسی رو " موفق " می دونید !؟
پروانه کاظمی: آدم موفق کسی ست که به چیزهایی که می خواد برسد... آدمی که شادست و از زندگیش لذت می برد بدون شک آدم موفقی ست... موفقیت یک حس و آرامش درونیه و معتقدم نقطه ی پایانی نداره... مثلا من یک قله ای رو صعود میکنم و در کنارش هزار تا نقشه ی دیگر در ذهن دارم ! هیچ وقت نشده که بگم اینجا متوقفش میکنم .
ایرانیان موفق (SIONA ) : دلتون "صعود مجدد" کدام قله رو می خواد !؟
پروانه کاظمی: همه ی اونها... ولی "هیمالیا" چون خیلی زیباست و خصوصاً "آمادابلام" رو چون یکی از قله های زیبای جهان است... و البته هر بار صعود، چیز جدیدی همراه دارد .
ایرانیان موفق (SIONA ) : چه چیزی سفرهای شما رو براتون سخت تر می کنه !؟
پروانه کاظمی: شخصا یکی از مشکلات بزرگ من مشکلات مالی بوده و هست ! هیمالیا رفتن هزینه ی خیلی زیادی دارد... و مورد دیگر تنها بودن من ست ! که این تنهایی هم در روند صعود مشکل سازست و هم اینکه من مجبورم همه ی کارها و مراحل صعود را خودم به تنهایی انجام بدهم .
 |
ایرانیان موفق (SIONA ) : و به عنوان کلام آخر !
پروانه کاظمی: هر شخصی در هر زمینه ای که فعال ست می بایست تلاش کند و تسلیم نشود... ما تا زمانی زنده هستیم که تلاش می کنیم ! بدون آن همه چیز راکدست و بی معنی... این زنده و پویا بودن (حالا در هر زمینه ای... هنر، ادبیات. ورزش یا حتی صنعت، آشپزی و...) است که موانع رو براتون برمی داره و شما رو به پیش می بره... در غیر این صورت و با بودن سختی های زیاد، همه چیز متوقف و مانع رسیدن شما به خواسته و اهدافتون می شود .